Bracia Márquez Alentà zamykają krąg w domu: „Trzeba cieszyć się życiem i tymi wyjątkowymi chwilami”.

Granie w gry wideo, trenowanie jak szalone na torze i poza nim, świętowanie zwycięstw pizzą, wyjazdy na wakacje z przyjaciółmi na całe życie, a nawet dzielenie domu do niedawna. Trzy dekady bycia sklejonymi 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Bracia Márquez Alentà zrobili to wszystko razem, ale nawet w najśmielszych snach nie mogli sobie wyobrazić tego, czego doświadczają w dzisiejszych czasach. Dwójka dzieciaków z Cervera, miasteczka liczącego 9000 mieszkańców, położonego w prowincji Lleida, wspina się na szczyt podium MotoGP w swoim domowym wyścigu na torze Circuit de Barcelona-Catalunya, niecałe 100 kilometrów od miejsca, w którym się urodzili. Ostateczne, być może wspomnienie, które pozostanie z nimi najbardziej, gdy będą opowiadać historie swoim wnukom za wiele lat.

„Trudno było nie dać się ponieść emocjom. Zajęcie pierwszego i drugiego miejsca w moim domowym Grand Prix jest niewytłumaczalne. Trzeba cieszyć się życiem i tymi wyjątkowymi chwilami, które będzie bardzo trudno powtórzyć w przyszłości. Może się to wydawać normalne, ale tak nie jest i bardzo to cenimy” – wyjaśnił Marc, znacznie szczęśliwszy niż po niektórych ze swoich najlepszych zwycięstw, a tych było sporo. Przerwanie serii 15 kolejnych zwycięstw wcale mu nie przeszkadzało, podobnie jak utrata pierwszej piłki meczowej w przyszłym tygodniu w Misano.

W tym fascynującym sezonie bracia zgromadzili już sześć dubletów Grand Prix i kolejne 11 w sobotnich krótkich wyścigach, czego nigdy nie osiągnęli przed tą wymarzoną kampanią. „Osiągnęliśmy to już w Aragonii, ale na odwrót, a wypadek w Jerez bardzo mnie rozzłościł, ponieważ nie mogłem dzielić z nim tej chwili”, wspominał lider mistrzostw. Podczas GP Hiszpanii w kwietniu Álex odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w MotoGP , a to jest jego drugie. Álex również to wspominał, bez słowa na widok upragnionego triumfu, ale z gotowym żartem, jak wtedy, gdy są razem na kanapie w domu. „W tym roku mamy 2-1 na moją korzyść w wyścigach w Hiszpanii”, chwalił się.

Zawsze w cieniu, numer 73 zrobił w tym sezonie imponujący krok naprzód i chciał się pochwalić, że przez tyle okrążeń trzymał brata na dystans, czego starał się przez całe życie, nie tylko na motocyklach, ale także na rowerach, rywalizując do upadłego na torze i poza nim. „To bardzo, bardzo trudne, bo Marc nigdy się nie poddaje” – podkreślił zwycięzca w swoim wielkim dniu. Rzadko kiedy przypomina sobie, żeby pokonał go z taką regularnością, poza kilkoma dniami na torze Aspar w Walencji, podczas treningów i w sprincie w Silverstone w tym roku.

„Zawsze był szybszy, po części dlatego, że był najstarszy. Tak było przez całe jego życie” – przyznał Álex. Marc jednak przypisywał mu całą zasługę. „To takie trudne, bo będąc najmłodszym, zawsze robił to samo co ja, a to ogromna przeszkoda. Ale teraz jest silniejszy” – stwierdził 93-latek. Do końca tego sezonu synowie Rosera i Julia będą mieli na koncie jedenaście tytułów mistrza świata, dziewięć dla Marca i dwa dla Álexa. To prawie nic.

José Carrión, dobry przyjaciel obu braci i osobisty asystent Álexa od czasu jego przybycia do klasy premium jako dwukrotnego mistrza świata, powtórzył niezwykłą normalność, której doświadczają w tym sezonie. „To jak nasze treningi, to, co zawsze robimy na torach” – powiedział EL PAÍS. Wraz z José Luisem Martínezem, prawą ręką Marca, tworzą kwartet, który podnosił poprzeczkę dzięki codziennej ciężkiej pracy, od siłowni po tor kartingowy . Od mistrzostw świata po mistrzostwa Cervera.